Beta, pieszczotliwie zwana przez nas Beatką, to pierwsza rakieta skonstruowana przez członków AGH Space Systems. Celem projektu było wdrożenie nowo powstałego zespołu w świat rakiet, aerodynamiki, silników hybrydowych czy zaawansowanych kompozytów.
Głównym celem budowy rakiety Beta było stworzenie oraz przetestowanie kompletnego systemu składającego się się z podsystemu napędowego bazującego na dostępnym silniku z rakiety Carbonara, podsystemu elektroniki sterującego lotem rakiety, autorskiego podsystemu odzysku oraz podsystemu stacji naziemnej oraz komunikacji.
Długość rakiety 2,5 m
Masa startowa rakiety 5 kg
Typ napędu hybrydowy
Paliwo polipropylen
Utleniacz podtlenek azotu
Maksymalny pułap 1,2 km
Struktura rakiety została wykonana z laminatu z włókna szklanego i żywicy epoksydowej oraz warstwy przekładkowej w celu ograniczenia masy rakiety, a także zachowania wytrzymałości konstrukcji. Ponadto rakieta zawierała kilka elementów wykonanych metodą druku 3D, takich jak mocowanie kamery, elektroniki, anteny i pokrywy przy dyszy silnika, który po nieudanym starcie został wymieniony na metalową wręgę. Proces odzysku Bety opierał się na wykorzystaniu dwóch spadochronów – pilotażowego i głównego, które były wypuszczane za pomocą sprężonego dwutlenku węgla. W tym celu stworzono mechaniczny system przebijający nabój CO2.
Do elektroniki pokładowej wykorzystano płytkę z pierwszej sondy przygotowanej na zawody CanSat Competition. Jej zadaniem była komunikacja z rakietą oraz rejestrowanie parametrów lotu podczas misji.
Rakieta była napędzana silnikiem hybrydowym B2 z rakiety Carbonara, który został zmodyfikowany poprzez zastąpienie przepalanej membrany serwozaworem umieszczonym między wtryskiem a butlą z utleniaczem. Jako główne paliwo wykorzystano sprawdzony polipropylen, jednak podczas lotu testowano także autorskie mieszanki, takie jak tkanina nasączona żywicą epoksydową z dodatkiem parafiny, metali i katalizatorów.
Loty Bety odbyły się dwukrotnie na poligonie wojskowym w Drawsku Pomorskim podczas wydarzenia Loty Rakiet Eksperymentalnych, organizowanego przez Polskie Towarzystwo Rakietowe w kwietniu 2016 roku. Dodatkowo rakieta startowała trzykrotnie na Pustyni Błędowskiej.
Pomimo awarii spadochronu i silnika podczas wspomnianych lotów, rakieta pozostała sprawna i gotowa do kolejnych misji. W roku akademickim 2016/2017 Beta została przebudowana, a w kwietniu 2019 ponownie wzięła udział w wydarzeniu Loty Rakiet Eksperymentalnych na poligonie wojskowym w Drawsku Pomorskim. Wystartowała także w konkursie Apogeum, organizowanym przez Polskie Towarzystwo Rakietowe, gdzie zajęła trzecie miejsce. Konstrukcja wykorzystała silnik B3, wcześniej zastosowany w rakiecie Panda3, dzięki któremu osiągnęła pułap 1444 m.
Projekt ten był źródłem cennej wiedzy, która zaowocowała w kolejnych przedsięwzięciach rakietowych, rozwijających się z roku na rok coraz dynamiczniej. Podczas testów silnika Bety powstała hamownia, którą dzięki licznym usprawnieniom i modyfikacjom nadal wykorzystujemy do badań nad nowymi generacjami silników hybrydowych naszej produkcji. W ramach projektu używano także aluminiowej wyrzutni o konstrukcji kratownicowej, z której korzystały również rakiety Carbonara i Panda3.
Lider: Bartosz Postulka
Sekcja napędu hybrydowego: Tomasz Palacz, Aleksander Guzik, Dawid Gacek, Bartosz Moczała, Jakub Kosidło, Przemysław Drożdż
Sekcja mechaniki i systemu odzysku: Tomasz Fuchs, Jakub Rachucki, Bartosz Moczała, Artur Biernat
Sekcja elektroniki: Bartosz Moczała, Filip Stachowicz, Przemysław Drożdż
Sekcja stacji naziemnej: Adam Kurzak, Jacek Garbuliński
Sekcja logistyki i marketingu: Bartosz Postulka, Marek Bocian, Karol Horosin, Justyna Bzdoń
