W 2016 roku rozpoczął się projekt opracowania ciekłego silnika rakietowego, który początkowo nosił nazwę LRE Zawisza. Głównym celem było zbudowanie silnika napędzanego ciekłym materiałem pędnym, charakteryzującego się odpowiednio wysokim stosunkiem ciągu do masy, umożliwiającym jego zastosowanie w rakiecie.
Po ponad półtorarocznych pracach skonstruowano kilka prototypów, a w lipcu 2017 roku po raz pierwszy przeprowadzono udany zapłon i podtrzymanie pracy silnika, co było dla nas ogromnym osiągnięciem.
Doświadczenia zdobyte podczas tego okresy oraz liczne testów nauczyły nas, że kluczem do sukcesu jest rozpoczęcie od najprostszej i najmniejszej możliwej wersji projektu. Koncepcję trzeba było wielokrotnie modyfikować, co doprowadziło do tego, że ostateczna wersja silnika była czterokrotnie mniejsza od pierwotnych założeń, a planowany wcześniej zaawansowany system chłodzenia został całkowicie wyeliminowany.
Zdobyta przez nas cenna wiedza i umiejętności, skłoniły nas do podjęcia próby skonstruowania pierwszej w Polsce rakiety z silnikiem tego typu, którą nazwaliśmy Turbulencja.
Celem projektu było stworzenie nowych wyzwań zarówno dla obecnych jak i przyszłych członków sekcji rakietowej AGH Space Systems.
Innym ważnym celem projektu było stworzenie pierwszej polskiej rakiety na paliwo ciekłe, i przeprowadzenie zakończonego sukcesem lotu na pułap zbliżony do 9 kilometrów.
Biorąc pod uwagę wieloletni plan rozwoju projektu, opracowano koncepcję modułowego i konfigurowalnego systemu rakietowego, umożliwiającego stopniowe wdrażanie kolejnych wersji. Chociaż początkowo planowano konstrukcję dwustopniową, w której każdy segment byłby napędzany silnikiem z serii Zawisza, ostatecznie zespół zdecydował się na zastosowanie konstrukcji jednostopniowej wyposażonej w mocniejszą jednostkę napędową.
Cechą charakterystyczną Turbulencji jest posiadanie jednego zbiornika podzielonego szczelnym ruchomym tłokiem. Zbiornik pracuje w cyklu samoprężnym, w którym jest wykorzystywana wysoka prężność par podtlenku azotu w celu utrzymania wysokiego ciśnienia w przedziale paliwa oraz utleniacza. Wraz z ubytkiem materiałów pędnych utleniacz paruje uzupełniając poduszkę gazu w zbiorniku.
Rakieta posiada również dwustopniowy system odzysku, wykorzystujący mały spadochron hamujący i duży spadochron główny. Ponadto można w niej zamontować ładunek w rozmiarze 3U (10x10x30cm) o masie do 4 kg.
W pierwszym roku opracowano modele inżynierskie obu stopni i zintegrowano większość podzespołów, jednak niektóre systemy nie zostały przetestowane z powodu braku czasu. Mimo to, dzięki szczegółowej dokumentacji i udanej prezentacji, Turbulencja zdobyła 2. miejsce w swojej kategorii w międzynarodowym konkursie Spaceport America Cup 2018.
W latach 2018/2019 przeprowadzono udaną serię testów silnika w małej skali, dopracowano podsystemy, takie jak elektronika, system odzysku i struktura. Rakieta została przygotowana do integracji z silnikiem w dużej skali, a jej pierwsza wersja będzie jednostopniowa.
Po chwilowej przerwie w 2022 roku wznowiono projekt, a w roku 2023 zaprojektowano silnik Zawisza4000 oraz rozpoczęto testy wtryskiwaczy. Ponadto wykonano docelowy wtryskiwacz i elementy silnika.
W marcu 2024 po weryfikacji podsystemów układu napędowego odbyła się kampania testowa Silnika Zawisza4000. Dodatkowo równolegle wykonywano testy spadochronów, a latem skonstruowano kadłub rakiety. W październiku Turbulencja pojechała na zawody European Rocketry Challange 2024, jednak ze względu na brak niektórych wymaganych testów nie została podjęta próba lotu. Planowana data startu jest w lipcu 2025 roku w Toruniu.
Długość rakiety 4,5 m
Średnica rakiety 20 cm
Masa rakiety 60 kg
Masa materiału pędnego 20 kg
Masa startowa rakiety 80kg
Paliwo etanol
Utleniacz podtlenek azotu
Pułap maksymalny z ładunkiem 4kg 7km
Czas pracy silnika 10,5s
Impuls całkowity 41000 Ns
